strangeerecenzuje

Sięganie po książki przeznaczone dla młodzieży stało się dla mnie swego rodzaju ucieczką. Tego typu literatura przynosi mi zawsze wiele radości, przenosi nieco w czas, kiedy chodziło się do szkoły i kiedy wiele ówczesnych problemów teraz wydawałoby się jedynie drobną nieprzyjemnością. Tego typu książki mają swój niepowtarzalny klimat, który pozwala totalnie zachłysnąć się życiem głównego bohatera i wczuć we wszystko to, co on odczuwa. I tak tez było z „Potężną dawką Allison Tandy”, gdzie tak naprawdę od pierwszej strony pokochałam głównego bohatera i nie mogłam się od tej książki oderwać. Poznajemy Cama, kiedy wybiera się na zabieg na kolano po doznanej kontuzji. Chłopak dostaje leki przeciwbólowe, których skutkiem ubocznym mogą być halucynację. I właśnie to mu się przytrafia. Po zażyciu leków, Cam ma okazje porozmawiać ze swoją było dziewczyną... która po wypadku jest w szpitalu i pozostaje w śpiączce. Już pierwszy rozdział wprowadza czytelnika w lekką i pełną humoru opowieść, która o

Kiedy zaczęłam czytać „Niespełnienia” pomyślałam sobie, że bardzo trudno będzie mi napisać sensowną recenzję tej książki. Bo w końcu jak można pokusić się o ocenianie czyichś wspomnień, swego rodzaju dziennik będący sposobem na poradzenie sobie ze stratą i osobistym dramatem. Niemniej z każdą kolejną stroną docierało do mnie, że mimo bardzo osobistej treści, ta opowieść staje się nieco uniwersalnym obrazem, niosąca za sobą prawdy, które na pewno wielu czytelników będzie wstanie odnieść do swoich własnych doświadczeń. „Niespełnienia” to powolna opowieść, która okazuje się swego rodzaju powrotem do przeszłości. Autor zabiera nas w podróż po swoich wspomnieniach z dzieciństwa, kiedy życie wydawało się być może nieco prostsze. Są to nieco porozrzucane wspomnienia, głównie te z udziałem jego mamy czy nawet babci. Autor powraca do rodzinnych miejsc, pokazując nam zarówno blaski, jak i cienie swojego życia. To naprawdę przejmująca historią, którą z łatwością można odnieść do własnego życia i

Przyznaję wprost: kiedy otrzymałam propozycje recenzji tej książki i zobaczyłam słowo „manifestacja”, trochę pobłażliwie się uśmiechnęłam i nie byłam zbyt pozytywnie nastawiona. Przeczytałam jednak jej opis i stwierdziłam, że dam jej i sobie szansę. I muszę przyznać, że był to strzał w dziesiątkę! Już w samym wprowadzeniu autorka rozwodzi się nad fatalnym skojarzeniem, jakie większość ludzi ma ze słowem „manifestacja”. Muszę jednak przyznać, że Jordanna Levin z powodzeniem odczarowuje to złe wrażenie i przekonuje, że nie ma co się uśmiechać pod nosem, a pora wziąć swoje życie we własne ręce, a nie jedynie narzekać i czekać na cud. Prowadzi nas przez książkę w dwóch częściach, teoretycznej i praktycznej. Nie szczędzi też historii osobistych, dzięki którym pokazuje, jak wyszła z dołka, kiedy świadomie i z zachowaniem pewnych zasad zaczęła manifestować. Od małych rzeczy, do tych naprawdę sporych! To naprawdę prosty, napisany przystępnym językiem poradnik, dzięki któremu naprawdę można zro

„Rzeczy, które robimy w ciemności” to intrygujący tytuł, który wciąga od pierwszego zdania i nie daję chwili wytchnienia do samego końca. A im dalej, im więcej odkrywamy wieloznaczności tytuły tej książki, tym więcej pojawia się emocji i tym bardziej ta historia wwierca się w serce. Kiedy Paris Peralta się ocknęła, mierzyło do niej z brodni trzech funkcjonariuszy. Była cała we krwi, a w ręce trzymała brzytwę swojego męża, który teraz leżał w wannie martwy. Kobieta zostaje aresztowana, na domiar złego nie może sobie przypomnieć wydarzeń minionego wieczoru i jak to się stało, że leżała w kałuży krwi. Najgorsze jednak jest to, że jej mąż był popularnym aktorem i komikiem, w telewizji więc huczy od informacji na temat aresztowania Paris i postawienia jej zarzutów. Popularność w mediach może sprawić, że przeszłość się o nią upomni. Jennifer Hillier stworzyła przejmujący thriller psychologiczny, od którego naprawdę trudno się oderwać. Przeszłość miesza się z teraźniejszością i trudno wyrokow

Pióro Mateusza P. Barczyka miałam okazję poznać kilka lat temu, sięgając po jego debiutancką powieść „Kres”. Pamiętam, że wtedy najbardziej spodobała mi się swego rodzaju „filozoficzna” strona tej książki, wynaturzenia i wewnętrzne przemyślenia bohaterów. Kiedy więc dostałam informację o jego nowej książce i jednocześnie propozycję przeczytania i zrecenzowania jej, nie wahałam się zbyt dugo. Szczególnie, że wydawca zapowiadał „Napisanego człowieka” jako swego rodzaju eksperyment, pomieszanie literackich gatunków i koncepcji. I właśnie tym pomieszaniem jest najnowsza książka Barczyka, która na pewno jest jedyna w swoim rodzaju i trudno porównywać ją do jakiejkolwiek innej. Autor zabiera czytelnika w podróż po różnych światach, w których naprzemiennie żyje nasz główny bohater. Który świat jest prawdziwy? I czy któryś w ogóle jest?  Nazwałabym tę książkę „dziwną”, ale w takim pozytywnie nacechowanym znaczeniu. Od samego początku zostajemy wrzuceni w wir wymiennych światów, w przemieszczan