strangeerecenzuje

„Jesteś wystarczający. Zawsze i wszędzie” krzyczy do nas napis na okładce książki „Nigdy do końca” i zagłębiając się w tej z pozoru prostej opowieści o zwyczajnych ludziach, dochodzimy do wniosku, że właśnie tak jest. Edward Underhill przygotował opowieść, po przeczytaniu której pierwsze, co się nasuwa na myśl, to właśnie to, że wszyscy jesteśmy po prostu wystarczający. Szesnastoletni Miles niedawno dokonał coming outu jako transchłopak i stara się na nowo zapanować nad swoim życiem. W noworoczny poranek postanawia sobie dwie rzeczy: odzyska swojego ekschłopaka Shane'a i pokona jednego nieznośnego rywala w największym konkursie pianistycznym na Środkowym Zachodzie. Życie jednak nie zawsze układa się tak, jak byśmy tego chceli. Shane nie akceptuje jego prawdziwej tożsamości, a Miles rozpoczyna lekcje u przerażającej nauczycielki muzyki, która zarzuca mu, że gra, jakby sam nie wiedział, kim naprawdę jest. Na domiar złego w mieście pojawia się Eric, nowy chłopak, który od razu wzbudza

Pierwsza część powieści graficznej o smutnych duchach naprawdę mnie zachwyciła, ciekawa więc byłam, co czeka naszych bohaterów w kolejnych tomach! Nie sposób więc przejść obojętnie obok „Klubu Smutnych Duchów 2”. Tym razem nieco większa uwaga skupia się na Skarpetce, która jest przytłoczona szybkością dziejących się w jej życiu wydarzeń. Poznanie na imprezie bratniej duszy było dla niej czymś wspaniałym, ale chęć jej przyjaciela na szybkie poznanie kolejnych duchów wywołuje w niej wiele rozmaitych emocji. Skarpetka zaczyna się czuć odosobniona, wycofuje się ze wspólnych spotkań, mając wrażenie, że nie jest już potrzebna swojemu nowemu przyjacielowi i zadręczając się negatywnymi myślami. Przyznam, że ten tom podobał mi się nawet bardziej, niż poprzedni, z tego względu, że nieco łatwiej było mi się odnaleźć w głównej bohaterce, byłam w stanie całkowicie poddać się emocjom, które ona odczuwała i zrozumieć je. Czasem naprawdę trudno nie czuć się niepotrzebną w nawet niewielkiej grupie, zap

Ostatnio coraz chętniej sięgam po wszelkie sagi rodzinne, które niepozorne, a przynoszą naprawdę wiele emocji. I tym razem sięgniecie po „Sagę o ludziach ziemi” Anny Fryczkowskiej okazało się strzałem w dziesiątkę. „Wpatrzeni w niebo” to historia tak naprawdę jednej rodziny, kilku pokoleń, zamieszkujących polskie ziemie ponad 200 lat temu. Do wymarłej wsi, przez którą przeszła epidemia, oszczędzając jedynie dwójkę sierot, sprowadza się młode małżeństwo. Antek i Hanka szukają dla siebie lepszego życia. Czeka ich walka o pozycje w nowej społeczności i o niezależność od dworu.  „Saga o ludziach ziemi” to naprawdę świetna historia z niesamowitym klimatem. Czytelnik otwiera książę i przenosi się do 1816 roku, staje obok chłopów odrabiających pańszczyznę i przygląda się ich codziennemu życiu. Naprawdę trudno przestać myśleć o tej historii, kiedy tylko się ją odkłada, chce się do niej wrócić. Akcja nie biegnie w niej specjalnie szybko, w końcu jest to zupełnie zwykła opowieść o tym, jak kiedy

Książki Ludki Skrzydlewskiej znam i lubię, sięgam po nie więc już niejako w ciemno. I tym razem chyba nieco mnie to zgubiło, bo najnowsza jej powieść, „Gbur w raju”, zdecydowanie nie będzie moją ulubioną. Mackenzie jest optymistycznie nastawioną do życia kobietą, która potrafi zaskarbić sobie sympatię innych. Kobieta wybiera się właśnie na kilka dni na Hawaje, aby świętować ślub swojego brata. Zapowiada się naprawdę przyjemny czas z rodziną, gdyby nie jeden szczegół - Harrison Hart. Brat panny młodej okazuje się największym gburem i ponurakiem, jakiego spotkała na swojej drodze. Na domiar złego mężczyzna ewidentnie pała do niej niechęcią. Los ewidentnie drwi z Mackenzie - nie dość, że kobieta skazana jest na towarzystwo Harrisona, to jeszcze razem przytrafia im się w pełni niebezpieczna przygoda… Jak poradzi sobie ta dwójka? Przyznam, że przed czytaniem tej książki umknęła mi informacja o owej „niebezpiecznej przygodzie”, co okazało się tutaj przyczyną do mojego niezadowolenia. I choci

Czy można pisać o próbach zabicia się bliskiej osoby z lekką ironiczną nutą? Można, a Miriam Toews zrobiła to w naprawdę dobry sposób. Yolandi próbuje zrozumieć, dlaczego jej siostra nie chce żyć. Wydawać by się mogło, że Elfrieda ma cudowne życie - jest światowej światy pianistką, ma kochającego partnera i piękny dom. A mimo to wciąż próbuje się zabić. Yoli przenosi się we wspomnieniach do dzieciństwa i zastanawia się czy gen samobójstwa może być zapisany w DNA? Za wszelką cenę próbuje zatrzymać przy sobie siostrę, ale czy w ogóle powinna? Yolandi podporządkowuje swoje życie pod siostrę - jeździ do niej za każdym razem, kiedy ta podejmie próbę pożegnania się z tym światem. I chociaż sama potrzebowałaby wsparcia, bo jej życie czasem przypomina słodki żart, to właśnie Elf stawia na pierwszym miejscu. Tylko w jaki sposób pomóc komuś, kto naprawdę nie chce żyć? Ta niepozorna historia niesie w sobie naprawdę spory ładunek emocjonalny. Traktuje o próbach zakończenia swojego życia, o z pozor

Pióro Macieja Kaźmierczaka poznałam przy okazji premiery książki „Nikt”, która zrobiła wtedy na mnie naprawdę dobre wrażenie. Rozpoczynająca nową serię „Pomsta” zdecydowanie dorównała temu dobremu pierwszemu wrażeniu, a komisarz Foks bezapelacyjnie skradł moje serce! Komisarz Robert Foks jest bezkompromisowym warszawskim gliną, który nie ma oporów przed działaniem według własnych zasad. Zostaje wezwany na miejsce, kiedy w centrum handlowym nastolatka zostaje dźgnięta nożem i wyrzucona przez barierki. A to dopiero początek brutalnych morderstw na młodych dziewczynach. Niestety, morderca ewidentnie chce się zabawić kosztem Foksa, wmanewrowując go w sprawę. Szybko zostaje odsunięty od śledztwa, ale to nie oznacza, że Robert nie będzie szukał grasującego na wolności seryjnego mordercy. Muszę przyznać, że Robert Foks skradł moje serce już od pierwszych stron. Zdaję sobie sprawę z tego, że nie będzie on ulubioną postacią wielu czytelników, ale cóż poradzić, że osobiście naprawdę lubię bohate

Życie pisze czasem najbardziej przerażające scenariusze. Idealnie odzwierciedla to „Koniec jest początkiem” - książka opowiadająca o życiu zwykłych ludzi, którzy w żaden sposób nie zasłużyli sobie na wszystko to, co ich spotkało. A jednak życie w żadnym stopniu nie jest sprawiedliwe. Duchess, mimo ledwo skończonych trzynastu lat, już została prawdziwie poturbowana przez życie. Troszczy się o swojego pięcioletniego brata, starając się zapewnić mu jak najlepszą opiekę i dużo miłości, czego absolutnie nie zapewnia mu matka. Star, wychowująca dzieci samodzielnie, nie jest w stanie zatroszczyć się o siebie, a co dopiero o swoje dzieci. Na szczęście jest jeszcze Walk, policjant, silnie związany z miasteczkiem, w którym wspólnie mieszkają, a który stara się rozciągnąć nad dzieciakami swojej koleżanki z dzieciństwa swoisty parasol bezpieczeństwa. Po trzydziestu latach, Walk odbiera z więzienia swojego przyjaciela, nad którym też będzie starał się czuwać. Nie jest jednak w stanie zapobiec wydar