strangeerecenzuje

Po ostatnich średnich lekturach, na które przyszło mi trochę ponarzekać, przyszedł czas na opowieść, która naprawdę mnie zaangażowała i zaskoczyła swoją dojrzałością. „Tego lata znów się pożegnamy” to słodko-gorzka opowieść o traumie, radzeniu sobie ze stratą i poszukiwaniu wiary w siebie. Historię poznajemy w momencie, kiedy Natalie i Imogen, dwie najlepsze przyjaciółki, spędzają ostatni wieczór wspólnych wakacji w hotelu Harlow. Po tym dniu niespodziewanie Imogen umiera. Rok później w tym samym hotelu, który zasłynął z odbywających się tam seansów spirytystycznych, Natalie pojawia się, aby zrealizować szkolny projekt. I chociaż dziewczyna nie wierzy w nadprzyrodzone moce, to niektóre wydarzenia sprawiają, że zaczyna zastanawiać się, czy duchy naprawdę mogą istnieć i próbują się z nią skontaktować. Bardzo łatwo zaangażować się w opowiadaną historię i poczuć dużą sympatię do Natalie. W moim odczuciu przede wszystkim jest to historia o przyjaźni, chociaż już na samym początku dowiadujem

Po tym, jak książka „Nie to miejsce, nie ten czas” znalazła się w mojej topce historii poprzedniego roku, z entuzjazmem podeszłam do opowieści „Sześć snów Laury Szuster”, która także miała się opierać na pętli czasowej, a dokładniej mówiąc, na podróżach w czasie. Pierwszej książki Jacka Kalinowskiego do tej pory jeszcze nie poznałam, niemniej „Miejsca cieniste” odbiły się na rynku wydawniczym dość głośnym echem. Przygotowałam się więc na naprawdę ciekawą historię, po skończonej lekturze jednak pozostaje mi lekki niedosyt. Laura Szuster budzi się w nieznanym jej pokoju z łańcuchem na kostce, który przywiązany jest do łóżka. Nie wie, jak się tam znalazła, ani kto odpowiada za jej porwanie. Jej dezorientacja się powiększa, kiedy następnego ranka budzi się w zupełnie innym miejscu i, jak szybko odkrywa, w zupełnie innym czasie. Okazuje się, że Laura przeniosła się dwadzieścia jeden lat wstecz i spotyka swoją biologiczną matkę, która za kilka dni ją urodzi. Matkę, która, jak dowiadujemy się

Nastawiłam się na obszerną dobrą historię, jaką zapowiadał się „Koniec opowieści”, a niestety boleśnie zderzyłam się ze ścianą. Autor miał naprawdę ciekawy pomysł i w całej historii jest potencjał, który zupełnie nie został przez niego wykorzystany. Głośna sprawa zniknięcia żony i syna pisarza kryminałów wciąż zastanawia i przejmuje wielu ludzi. Podobnie jest z Nicky, która na niecodzienne zaproszenie Sebastiana zjawia się w jego domu, aby poznać przeszłość pisarza i spisać go w formie swoistej spowiedzi życia. Co kryje tej owiany złą sławą dom i czy pisarz mógł mieć coś wspólnego z rozpadem swojej rodziny? Moje pierwsze zderzenie ze ścianą pojawiło się już na samym początku, a to za sprawą niezwykle topornego pióra autora, które zupełnie przeszkadzało wgryźć się w historię, wchłonąć w nią. Właściwie już od pierwszych stron niesamowicie męczyłam się z tą historią. Pomimo krótkich rozdziałów, które zazwyczaj dodają tempa i podkręcają akcje, tutaj w ogóle nie zdało to egzaminu. Styl auto

„Nieznośna lekkość bytu” to zdecydowanie najpopularniejsza książka czeskiego pisarza, która w moich planach czytelniczych widniała już od bardzo długiego czasu. Korzystając ze wznowienia w nowym wydaniu tej powieści, mogłam w końcu sięgnąć po tę historię i poznać przyczyny jej popularności. Milan Kundera w charakterystyczny dla siebie sposób rozprawia się z ludzkimi słabościami, rozwodzi się nad przypadkowością naszego życia, a robi to w naprawdę ciekawy pisarsko sposób. W tej opowieści kręcimy się wokół życia Teresy i Tomasza, a zahaczamy także o życie kilku innych postaci. Nie brakuje w tej historii typowych dla Kundery wtrąceń i rozważań, które dopełniają całości. Sposób, w jaki Kundera przeplata życia bohaterów, znajdując w nich miejsca dla własnych, filozoficznych rozważań, jest naprawdę niesamowity. Z pozoru chaotyczne rozdziały zaczynają tworzyć większą całość, w której nietrudno doszukać się głębi i dopiero w momencie przewrócenia ostatniej strony dostajemy pełen obraz, który m

Co się stanie, kiedy wszystkie sekrety z młodzieńczych lat wyjdą na jaw? Jenny Knight oddała w ręce czytelników świetny debiut, pełen kłamstw, intryg, walki o sławę i pieniądze, który wręcz hipnotyzuje. Jeśli szukacie naprawdę pochłaniającego thrillera psychologicznego, to właśnie go znaleźliście. Piątka dawnych znajomych ma znów spotkać się podczas uroczystości upamiętniającej ich zmarłego kolegę. Caro wpada na pomysł zorganizowania kolacji w przededniu tejże imprezy, chcąc spotkać się z ludźmi, z którymi kiedyś dzieliła życie i być może powspominać dawne czasy. Każdy z nich jednak skrywa swoje tajemnice, a kiedy te powoli zaczną wypływać na powierzchnię, trudno będzie zapanować nad emocjami.  „Piąty gość” rozwija się dość powoli, chociaż już od samego początku wyczuwane jest ogromne napięcie między bohaterami i od razu można zdać sobie sprawę z tego, że każde z nich ma na swoim sumieniu mniejsze lub większe grzeszki. Odbywająca się kolacja przerywana jest rozdziałami z przeszłości, k

Książki opowiadające o życiu, które odbiega od tego, jakie przez normy społeczne uznawane jest za „normalne” czy „typowe”, zawsze bardzo mnie fascynują. Nie mogłam więc przejść obojętnie obok „Kocham cię, ale wybieram ciemność”, czyli historii, w której autorka czerpiąc z własnej biografii, opowiada o kobiecie, która kwestionuje tradycyjne spojrzenie na małżeństwo, macierzyństwo i życie w ogóle. Teoretycznie jest to opowieść Claire, która nie może uwolnić się od ogromnego smutku, nie potrafi cieszyć się życiem, które w tym momencie wiedzie i postanawia uciec, aby poszukiwać czegoś, czego brak wciąż odczuwa. Niemniej, poznajemy najpierw losy jej ojca, matki, między rozdziałami przewijają się także listy, które matka wysyłała do swojej kuzynki. Poznajemy więc obraz całej rodziny, powoli odkrywając cienie i blaski życia, które nie zawsze wygląda tak, jak sami byśmy tego chcieli. „Kocham cię, ale wybieram ciemność” to historia pełna bólu, niezgody, trudnego dzieciństwa i jeszcze trudniejsz

Wielu z Was na pewno kojarzy Anię z Zielonego Wzgórza, połowa nieco starszych czytelników zapewne miała do czynienia z książką i na pewno losy tej rudowłosej dziewczyny nie jest im obca. Jak potoczyłaby się jednak historia Ani, gdyby urodziła się w XXI wieku? Dwie autorki, Iria G. Parente i Selene M. Pascual, postanowiły napisać reteling tej bardzo dobrze znanej powieści i w moim odczuciu wyszło naprawdę ciekawie. Anne Shirley marzy o tym, aby zostać pisarką. Na ten moment jednak szlifuje swoje umiejętności, tworząc pod pseudonimem, jako Lady Cordelia, fanfiki o bohaterach ulubionego serialu. Jej tożsamość pozostaje sekretem, tajemnicę zna jedynie jej przyjaciółka, Diana. Sprawa jednak się nieco komplikuje, kiedy Anne rozpoczyna naukę na uniwersytecie, a na jej zajęciach pojawia się Blythe – również autor fanfików, którego opowieści plasują się wymiennie na szczycie najchętniej czytanych z historiami Diany. Czy można zaprzyjaźnić się z „wrogiem”? I co się stanie, jeśli Blythe będzie pr

Nie ma co ukrywać, że jestem absolutną fanką serii książek z komisarzem Wiktorem Forstem i próbuję wcisnąć tę serię każdemu, komu tylko mogę. Moja miłość do tej serii nie maleje i nadal uważam ją z jedną z ulubionych, niemniej na najnowszy, dziewiąty tom przyszło mi trochę ponarzekać. Wiktor Forst, po przykrych wydarzeniach z poprzedniego tomu, wyrusza w Bieszczady, żeby tam zaszyć się i w jakiś sposób poradzić sobie z tą sytuacją. Szybko jednak zostaje wplątany w śledztwo, bo okazuje się, że na bieszczadzkich szlakach doszło do morderstwa. A to tak naprawdę dopiero początek kłopotów zniszczonego komisarza. Ten tom w pewnym względzie jest zdecydowanie inny niż dotychczasowe. Oprócz tego, że akcja z Tatr przeniosła się w Bieszczady, to jednak obserwujemy trochę innego komisarza niż ten, którego do tej pory znaliśmy. Oczywiście ma to swoje uzasadnienie w poprzednich tomach, ale jednocześnie obserwujemy też trochę ostateczne pogodzenie się z losem i, być może, powolne odradzanie się Wikto

Pierwsza książka Freidy McFadden, jaką czytałam, czyli „Pomoc domowa”, zrobiła na mnie ogromne wrażenie i absolutnie przepadłam w tamtej historii. Polubiłam pióro autorki do tego stopnia, że mogę w tym momencie sięgać po jej historie w ciemno. I chociaż najnowsza książka McFadden, „Skazany”, nie zrobiła na mnie tak dużego wrażenia, jak oczekiwałam, nadal chętnie śledziłam losy bohaterów i już nie mogę doczekać się kolejnej pochłaniającej historii od tej autorki. Brook po dziesięciu latach wraca do rodzinnego miasta i, nie mając innego wyboru, zaczyna pracę jako pielęgniarka w więzieniu. Nie byłoby nic specjalnie nadzwyczajnego w jej nowym miejscu pracy, gdyby nie to, że jest to zakład karny o zaostrzonym rygorze, a swoją karę odbywa w nim jej były partner Shane, który trafił „za kratki” po zeznaniach Brook. Dziesięć lat temu jedna noc zniszczyła życia ich obojgu. Co się stanie, kiedy po tylu latach znów na siebie trafią? Autorka stopniowo wprowadza czytelnika w fabułę, wplatając między

Nie znałam wcześniej pióra Bożeny Keff, która słynęła dotąd z poezji i esejów, ale opis jej najnowszej i pierwszej fabularnej książki na tyle mnie zaciekawił, że pokładałam w niej nadzieję dobrej, refleksyjnej historii skrojonej dla mnie. I wiele się nie pomyliłam, a „Nieśmiertelny” to krótka, ale jednak bogata w emocje i przemyślenia opowieść. Poznajemy historię, w której główną postacią jest Marzanna, ale nie tylko wokół niej snuje się opowieść. W krótkiej formie i urywanych fragmentach czytamy rozważania na temat życia, śmierci, kultury, dostosowania do norm społecznych, ale też przynależności czy tożsamości. Czytamy zarówno wspomnienia o Zagładzie, jak i przenosimy się w czasy Solidarności, żeby później skupić się w końcu na wierze w lepszą przyszłość. Autorka ukazuje przekrój naszego społeczeństwa, pokazując jednocześnie tradycyjną w swoich poglądach rodzinę, której członkowie w stereotypowy sposób podchodzą do inności, odmienności, nie akceptując tego, co wybiega poza ich postrze

Ratują życie, odnajdują zakopanych pod gruzami lub po prostu dotrzymują towarzystwa osobom starszym, rozświetlając ich dni. Psi bohaterzy dostali właśnie swoją opowieść! Pięknie wydana książka „Dzielne psy” to swego rodzaju hołd dla wszystkich psów, które pomagają ludziom. „Dzielne psy” to książka, zawierająca dziewiętnaście historii psów, które okazały się pomocne dla ludzi, ich zdrowia i życia. Są to zarówno historie o psach policjantach, strażakach, jak i o psach asystujących osobom starszym czy terapeutycznych. Każdy z nich ma swoją własną, czasem bardzo smutną, historię, ale łączy ich to, że pomogli i wciąż pomagają ludziom. Dostajemy krótkie opowieści zarówno o psach, które nadal czynnie wykonują swoją pracę, jak i o tych, które przeszły na psią emeryturę lub takich, które już nie żyją. Wśród wszystkich dziewiętnastu historii możemy się między innymi dowiedzieć, skąd wzięła się nazwa rasy Bernardyn, a na samym końcu zamieszczone są informacje, w jaki sposób wybiera się takie boha