strangeerecenzuje

Książki Merryn Allingham to połączenie świetnego klimatu, ciekawej zagadki kryminalnej i barwnych bohaterów, które tworzą wspólnie kawał naprawdę dobrej lektury. „Morderstwo w zimowy dzień” to opowieść, z którą spędzicie zupełnie przyjemne, zimowe wieczory! Duet Flory Steele, prowadzącej księgarnię i pisarza Jacka Carringtona, który mogliśmy poznać już w książce „Morderstwo w księgarni” powraca! Podczas spaceru po molo w pewien zimowy dzień Flora zauważa w wzburzonych falach ciało młodej kobiety, którą jeszcze nie tak dawno temu widziała żywą. Wszyscy uważają, że był to nieszczęśliwy wypadek, ale Flora ma inne zdanie na ten temat. Razem z Jackiem rozpoczynają śledztwo, chcąc za wszelką cenę rozwiązać zagadkę i zdemaskować zabójcę. Jak ta przygoda się dla nich skończy? Podobnie jak w poprzedniej książce autorki, tak i tym razem pierwsze co można odczuć, sięgając po „Morderstwo w zimowy dzień” to niesamowity klimat angielskiej wioski. Autorce udało się stworzyć historię, która już od pie

Z każdą kolejną książką Natalii Fromuth przedstawiane przez nią opowieści podobają mi się coraz bardziej. Tym razem autorka przygotowała kontynuację książki „Każdego lata płakałam”, historie przedstawiając z perspektywy Charliego, który „Każdej zimy tęsknił”. Diana wyjechała do Londynu, gdzie miała spełniać swoje marzenia o wspaniałym życiu na deskach teatru. I chociaż Charlie obiecał jej, kiedy wyjeżdżała, że odezwie się do niej, gdy tylko poczuje się źle, chłopak nie chciał stawać na drodze do jej szczęścia. Dlatego za każdym razem, kiedy napisał pełen emocji i najskrytszych przemyśleń list, adresował go do Diany i wrzucał do pudełka, gdzie miał pozostać na wieki. I chociaż Charlie niewyobrażalnie tęsknił, a do tego musiał zmagać się ze swoimi demonami w pojedynkę, przez nikogo nierozumiany, nie odważył się skontaktować z dziewczyną. Jednak pewnego wieczora w jego drzwiach pojawia się Diana z pudełkiem listów, których nigdy miała nie przeczytać. Jaki scenariusz napisał dla nich los?

Duety pisarskie są interesującym zjawiskiem i często wywołują wiele emocji. Byłam więc bardzo ciekawa książki „Wyrobisko”, którą napisały Małgorzata Oliwia Sobczak i Ewa Przydryga. I o ile książki tej drugiej w większości mi się podobały, tak do tej pory poznałam jedną książkę Sobczak, z lektury której nie byłam do końca zadowolona. Tym bardziej byłam ciekawa, jak wyszło pisarkom pisanie w duecie. Co się stanie, kiedy pod ziemie zejdzie osiem osób? Lokalna stacja telewizyjna ma w planach nagranie dokumentu w kopalni soli w Wieliczce. Kiedy są już pod ziemią, niespodziewanie dochodzi do wybuchu. Chwilę później na tafli słonego jeziora znajdują zwłoki swojego kolegi. I nie dość, że wybuch doprowadził do tego, że prawdopodobnie zostali uwięzieni pod ziemią, to jeszcze muszą się mierzyć ze świadomością, że wśród nich jest zabójca. Jak sobie z tym poradzą? I czy wszyscy zdołają wyjść na powierzchnię? Sam opis mocno mnie zachęcił do sięgnięcia po tę książkę, historia wydawała się naprawdę in

Opowiadania są formą, po którą sięgam bardzo rzadko, chociaż nie jest to spowodowane żadnymi głębszymi urazami. Niemniej, w moim odczuciu często opowiadania zebrane w jednej książce są dość nierówne i wtedy nieco trudniej ocenić całą publikację. Podobnie miałam w tym przypadku - „Przez błękitne pola” w jednej chwili mnie zachwycało, żeby potem przebrnąć przez kolejne opowiadanie bez większych emocji. Claire Keegan w ośmiu opowiadaniach zebrała historie zupełnie zwyczajnych ludzi, którzy nie przeżywali specjalnie wielkich przygód, a którzy po prostu żyli swoim codziennym życiem. Autorka stara się bazować na emocjach i to na nich skupiać przedstawiane historie. Głównym bohaterem wszystkich opowieści jest Irlandia: surowa, wymagająca, a która wpływa na życie innych bohaterów. Czytamy o młodym chłopaku, który mierzy się z nietolerancją, księdzu, który spotyka dawną ukochaną czy skrzywdzonej dziewczynie, która chce rozpocząć życie na nowo. Wszystkich ich łączy życie w małych miasteczkach, a

Po ostatniej książce Ludki Skrzydlewskiej, „Gbur w raju”, która niespecjalnie przypadła mi do gustu, z pewną dozą niepewności sięgałam po jej najnowszą historię, która kusiła wprowadzeniem do świątecznego klimatu. „Życz mi szczęścia” okazało się dużo bardziej przyjemną historią, od poprzedniej tej autorki, po której nie poczułam niedosytu. Nadia zupełnie niespodziewanie dowiaduje się, że ma bratanice. Co bardziej szokujące, matka nastolatki dosłownie podrzuca ją Nadii, która, mimo niezadowolenia z sytuacji, czuje się w obowiązku zaopiekować się młodą dziewczyną. Problem jednak polega na tym, że Wiki wplątała się w niezłe kłopoty, co zmusza Nadię do zwrócenia się o pomoc do jedynego policjanta jakiego zna - brata jej byłego partnera, który nigdy nie pałał do niej sympatią. Ale między miłością, a nienawiścią jest bardzo cienka granica. Jak poradzą sobie z nią Nadia i Igor? Bardzo się cieszę, że tym razem autorka praktycznie od samego początku wprowadza czytelnika w wątek kryminalny, któr

Seria z Detektywem Jakubem Sobieskiem jest zdecydowanie moją ulubioną, jeśli chodzi o książki Katarzyny Bondy. Z każdą kolejną książką seria naturalnie się rozwija, a przy okazji z powodzeniem można się zżyć z detektywem, który na pewno jest charyzmatyczną postacią. Tym razem Sobieski dostaje zlecenie odnalezienie zaginionej piętnastolatki, która zmagała się z prześladowaniem wśród rówieśników. Jakub podchodzi do sprawy z pełnym profesjonalizmem, chcąc jak najszybciej odnaleźć nastolatkę. Nic jednak nie układa się po jego myśli. Gdziekolwiek nie dotrze, wszędzie spotyka się z murem w postaci milczenia wszystkich, którzy mogliby pomóc mu trafić na trop dziewczyny. Nawet sama matka zaginionej zdaje się mieć tajemnice przed detektywem. Dokąd zaprowadzi go śledztwo? I tym razem Bonda nie oszczędza czytelnika i serwuje równie trudny, przerażający temat, który dotyczy przestępczości seksualnej, a wszystko to dzieje się w świecie nastolatków. Nie brakuje mocnych opisów, a cała sprawa jest w s

Sięgając po książki nagrodzone, często już przed samym rozpoczęciem czytania tworzą się w głowie pewne oczekiwania, że owa historia naprawdę zaskoczy, w jakiś sposób poruszy czytelnicze serce. Z tego względu właśnie sięgając po „Zaufanie”, książkę laureata Nagrody Pulitzera, chcąc czy nie, oczekiwałam, że ta opowieść mnie zaskoczy, jednocześnie jednak obawiałam się, że mogę się rozczarować. Na szczęście był to kawał naprawdę dobrej literatury. „Zaufanie” to historia wielowątkowa, opowiedziana na cztery różne sposoby, traktująca o władzy, pieniądzach, dochodzeniu do prawdziwej fortuny, ale także o poszukiwaniu prawdy, o niespełnionej miłości, o uczuciach, o których trudno rozmawiać. Ta różnorodna narracja i zmieniające się perspektywy świetnie zagrały w całej powieści, która pełnego kolorytu nabiera w momencie, kiedy przewrócimy ostatnią stronę.  Przede wszystkim autorowi udało się stworzyć świetny klimat, dzięki czemu czytelnik z powodzeniem może zatracić się w historii i przenieść do

Do tej pory rzadko sięgałam po książki kierowane do młodszych czytelników, niemniej kiedy już zdarzało mi się czytać takie lektury, trafiam na same perełki. I tak było tym razem! Seria „Hydropolis” to zupełnie angażująca i ciekawa opowieść, która zapewne zachwyci zarówno tych młodych, jak i starszych. Wczoraj premierę miał drugi tom z serii, „Walcz”! Hydropolis opowiada o ludziach, którzy na wskutek zniszczenia ziemi i niezdolności do życia na powierzchni, osiedlili się na dnie oceanu. Ich życie ogranicza się do sieci korytarzy między poszczególnymi babkami, czyli kopułami, które służą im za domy, szkołę i inne niezbędne do egzystencji miejsca. W pierwszym tomie poznajemy zasady funkcjonowania Hydropolis i historię Edka, który zapragnął wypłynąć na powierzchnie. Drugi tom jest już nieco bardziej poważny, porusza więcej przykrych kwestii, ale jednocześnie dla mnie był bardziej emocjonalny i pochłaniający. „Walcz” to przede wszystkim historia Emmy, która jest w zupełnie innej koloni, o k

Moja przygoda z książkami Remigiusza Mroza zaczęła się od spotkania z Chyłką i Zordonem, co zakończyło się uwielbieniem i sięganiem po kolejne tomy tej historii, która mam wrażenie, nigdy się nie zakończy. Zupełnym przypadkiem sięgnęłam później po serię z komisarzem Forstem i przepadłam już od pierwszej strony. I chociaż ta seria miała być trylogią, a autor niejednokrotnie zapowiadał jej koniec, doczekaliśmy się tomu ósmego i mam nadzieję, że mimo wszystko nie będziemy musieli długo czekać na kolejne tomy (choćby i byłoby ich tyle, ile Chyłki!). „Widmo Brockenu” to jednak trochę wyjątkowa książka. Bo chociaż Mróz już dawno stworzył swoje własne uniwersum, wplatając w książkach różnych bohaterów z wielu serii, tak tym razem dostajemy serię z Joanną Chyłką w połączeniu z komisarzem Forstem - i chociaż tych dwoje bohaterów to zupełna mieszanka wybuchowa, to sprawdziło się to tutaj genialnie i ja bawiłam się wspaniale. Forst, po ostatnich wydarzeniach w Tatrach, miał już nie wrócić w góry.

Pamiętam, że w okolicach premiery „Książka o przyjaźni” zbierała wiele pozytywnych opinii, niemniej sięgałam po nią bez większych oczekiwań. Ale już po kilku pierwszych stornach spodobało mi się pióro i język, jakimi posługuje się autor. Poznajemy historię trójki przyjaciół, których losy przedstawiane są z różnych perspektyw i różnorodnie osadzonych w czasie. Teraźniejszość miesza się z przeszłością, dostajemy opowieści z wielu sytuacji życiowych, w jakich znaleźli się nasi bohaterowie, a które miały znaczenie do zrozumienia relacji, jakie łączą tę trójkę. „Książka o przyjaźni” to nic innego, jak... książka o przyjaźni. Marcisz przedstawia te relacje zupełnie wprost, w których możemy odnaleźć siebie i swoje własne zachowania. Pokazuje, że przyjaźń jest prawdziwym wsparciem, czasem trafia się taka na zawsz i pomimo wszystko, przedstawia czytelnikowi, że czasami to właśnie przyjaciel jest nam bliższy niż chociażby mama: że to właśnie tej z pozoru obcej osobie zawierzamy swoje szczęście,