strangeerecenzuje

Jeśli szukacie ciepłej, uroczej i klimatycznej historii idealnej na jesień, to możecie przestać szukać – znalazłam ją za Was. „Pumpkinheads” to piękne ilustrowana powieść graficzna, która mimo oszczędnej formy niesamowicie Was zaangażuje i nie będziecie chcieli wracać z dyniowej farmy.  Deja i Josiah są „sezonowymi przyjaciółmi” – co roku pracują razem na farmie dyń. Ten dzień jest jednak wyjątkowy, bo jest ich ostatnim wspólnym dniem na farmie. Oboje wyjeżdżają na studia i nie będą już mogli tam pracować. Z tego względu Deja postanawia pomóc przyjacielowi, aby ten mógł porozmawiać z dziewczyną, która bardzo mu się podoba – czeka ich jednak przeprawa przez całą farmę, a to sprawia, że postanawiają skorzystać z różnych atrakcji przez nią oferowanych. Muszę przyznać, że spędziłam z tą historią naprawdę przyjemny czas. Autorce wspaniale udało się zbudować jesieniarski klimat, który utrzymuje się przez całą tę opowieść. Jestem też absolutnie zauroczona postacią Deji, która jest prawdziwym

Jestem absolutną fanką Sagi o ludziach ziemi. Anna Fryczkowska stworzyła niesamowicie angażującą i emocjonalną serię, którą wspaniale się czyta! Odkrywanie wszystkich codziennych bolączek i małych radości wszystkich bohaterów jest naprawdę świetną przygodą i prawdziwie mi przykro, że „Wieczorne gody” zamykają tę serię. Jednocześnie, jest to – chociaż po drugim tomie bym nie przypuszczała – historia, która podobała mi się najbardziej z całej sagi. Świat pędzi do przodu, a wraz z nim pojawiają się drobne, ale jednak znaczące zmiany w mało wsi. I chociaż obyczaj, dopasowanie do społeczności, w której się żyje i postępowanie zgodnie z przekazywaną wiedzą z pokolenia na pokolenie nadal są bardzo ważne, pojawiają się postacie występujące przed szereg. Historia Marianny Betowej, kobiety, która lubiła postawić na swoim, niesamowicie przypadła mi do gustu. I chociaż we wszystkich tomach tej sagi pojawiają się silne, przodujące kobiety, tak to właśnie Marianna zrobiła na mnie największe wrażenie

Mam ulubieńca tego miesiąca, i to nie byle jakiego! „Profesorka” zrobiła na mnie naprawdę duże wrażenie swoim klimatem, pomysłem na fabułę i lekkością odkrywania całej historii. Dzieje się w niej dużo i nie sposób się od niej oderwać. Dla mnie absolutne pięć gwiazdek! Scarlett jest seryjną morderczynią. Poluje na ofiary w małym miasteczku, a swoich zbrodni dokonuje w taki sposób, aby wyglądały na samobójstwo i nie wzbudzały czyjejś uwagi. Jest jednak jeden klucz, według którego dobiera swoje ofiary – każdy z mężczyzn kiedyś skrzywdził jakąś kobietę. Poznajemy Scarlett w momencie popełniania kolejnego zabójstwa, tym razem jednak na uczelni, na której uczy, powstaje zespół, mający przyjrzeć się kolejnej „samobójczej” śmierci i zapobiec następnym. Jest to jednak poważny sygnał ostrzegawczy dla Scarlett – czy uda jej się uniknąć zdemaskowania? Książka prowadzona jest właściwie z dwóch perspektyw, bo dostajemy także opowieść studentki, dzięki której poznajemy życie na uniwersytecie z drugie

Kontynuacja „Innych tonacji ciszy” wyszła Remigiuszowi Mrozowi naprawdę dobrze, a w moim odczuciu „Kadry niedogaszonych wspomnień” wypadają nawet lepiej od pierwszej części. Dzieje się dużo, zostajemy wrzuceni w wir zupełnie różnorodnych emocji, a rozdziały z przeszłości tylko potęgują wszystkie odczucia. To naprawdę dobra rozrywka. Znajdujemy się pół roku po wydarzeniach z „Innych tonacji ciszy”, jednak Aspen dalej nie odzyskała wspomnień. Postanawia wyruszyć w prawdziwą podróż do przeszłości i podążając ścieżkami Prescott, próbuje przywołać wspomnienia i zrozumieć, jak wyglądało jej życie i jakim była człowiekiem. Każde nawet najdrobniejsze odkrycie powoduje, że dziewczyna czuje się coraz bardziej skołowana, a poszukiwanie prawdy przynosi naprawdę wiele bólu. Dokąd to wszystko ją doprowadzi? Tak naprawdę od samego początku zostajemy wrzuceni w wydarzenia i dużo łatwiej było mi się wciągnąć w te wydarzenia, niż w przypadku pierwszego tomu. Całkowicie oddałam się tej historii i kibicow

Robert Foks już przy pierwszym tomie zdecydowanie zdobył moją sympatię i im dalej, tym mam poczucie, że lepiej. „Larwy” to po raz kolejny przejmująca, mocna opowieść, od której trudno się oderwać, dopóki nie pozna się zakończenia. W tym przypadku jednak te ostatnie strony tak naprawdę jeszcze bardziej rozbudzają ciekawość i przynoszą chęć, aby od razu sięgnąć po kontynuację! Tym razem Foks prowadzi sprawę znalezienia zwłok na dachu opuszczonego budynku. Być może nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, a policja mogłaby sądzić, że ktoś popełnił samobójstwo, jednak na ciele ofiary zostaje odkryty wypalony tajemniczy znak. Foks szybko odkrywa, że ta sprawa może być powiązana z inną, a kolejne tropy okazują się niemniej ciekawe. Czy Foks zdoła rozszyfrować tę niecodzienną zagadkę? Właściwie od samego początku da się wyczuć naprawdę ciekawie stworzony klimat całej historii, a pojawiające się sporadycznie rozdziały z perspektywy ofiar, tylko dodają całej opowieści dodatkowego dreszczu niepokoju