strangeerecenzuje

Nie ma co ukrywać, że tło wspinaczek górskich w różnorakich książkach, to zdecydowanie moje ulubione tło. Dlatego też z wielką chęcią sięgam po książki, których akcja ma miejsce właśnie górach, nie mogłam więc przejść obojętnie obok „Kobiety z lawiny” Enrico Camanniego. Górski przewodnik Nanni Settembrini dostaje wiadomość o lawinie w masywie Mont Blanc, która zeszła, przykrywając turystów. Dzięki sprawnie przeprowadzonej akcji ratunkowej, spod zwałów śniegu udaje się odkopać kobietę u kresu życia. Turystka była obwiązana liną, ale po mozolnym odkopywaniu jej ze śniegu, na jej końcu nie znaleziono zupełnie nic, co sugerowałoby przywiązanie do niej innej osoby. Kobietę udaje się uratować, ale kiedy odzyskuje przytomność, nic nie pamięta.  Akcja w „Kobiecie z lawiny” toczy się niespiesznie, oddaje nieco klimat sennego miasteczka. Nie wieje jednak w tej opowieści nudą. Nanni rozpoczyna prywatne śledztwo, czując się w jakimś stopniu odpowiedzialny za uratowaną kobietę, a jednocześnie nie d

Górskie miasteczko, niewyjaśniona sprawa sprzed lat i jedna rodzina, która rządzi całą społecznością. Luca D'Andrea napisał zawiły, nieoczywisty thriller, który zawładnie nie jednym czytelnikiem.   Sibylle i Tony spotykają się właściwie przypadkiem, ale dawna, niewyjaśniona sprawa połączyła ich w charyzmatyczny duet. Zaczynają prowadzić prywatne śledztwo, próbując dowiedzieć się co tak naprawdę stało się z mamą Sibylle, Eriką, wiele lat temu. Szybko okazuje się, że ich zabawa w detektywów poruszyła delikatną strunę i ktoś w miasteczku za wszelką cenę próbuje wybić im z głów pomysł dotarcia do prawdy.  Sib i Tony'ego w gruncie rzeczy bardzo wiele łączy. Z pozoru oboje wydają się spokojnymi, prowadzącymi zwyczajne życie ludźmi, ale przy bliższym poznaniu można dostrzec, jak bardzo przy tym są poranieni. Doświadczeni przez życie, wyrobili sobie naprawdę niezłą skorupę, dzięki czemu w zagrażających życiu sytuacjach (a znaleźli się w takich kilkukrotnie), potrafią zachować zimną kre

Kiedy tylko zobaczyłam zapowiedź książki „Ekstra rok z życia introwertyczki” stwierdziłam, że muszę to przeczytać. Nieśmiała introwertyczka żyjąca przez rok jak prawdziwa, towarzyska ekstrawertyczka? Sama klasyfikuję siebie jako introwertyczkę, więc wyobrażenie sobie tego wprawiło mnie w lekki dyskomfort i byłam ciekawa, jak z tym zadaniem poradziła sobie Jessica Pan. Przyznam szczerze, że naprawdę nie spodziewałam się, że ta historia okaże się tak lekka i zabawna. Czytanie jej wprowadzało mnie w świetny nastrój, genialnie się przy niej bawiłam i nawet nie chciałam jej odkładać. Autorka piszę w tak przyjemny, lekki sposób, że trudno było się oderwać, a delikatny humor, który się tutaj pojawia, trafiał do mnie całkowicie, niejednokrotnie wywołując uśmiech na twarzy. Jessica Pan jest nieśmiałą introwertyczką, którą przeraża rozmowa z nieznajomymi, najlepiej czuje się w swoim towarzystwie, a sama myśl o wystąpieniu publicznym przyprawia ją niemal o zawał serca. Pewnego dnia jednak postana

Pióro Magdaleny Majcher poznałam przy okazji książki „Obca kobieta”, zachwyciłam się wtedy prostotą i jednocześnie umiejętnością opisania zwyczajnych, przyziemnych sytuacji w sposób, który czytelnika potrafi wciągnąć i zachwycić. „Małe zbrodnie” tylko potwierdzają tę umiejętność autorki, a sama historia zawarta w tej książce zarówno przeraża, jak i właśnie zachwyca.  „Najbardziej wstrząsające w tej historii jest to, że wydarzyła się naprawdę” - możemy przeczytać na pierwszej stronie książki, poprzedzającej całą historię i już to zdanie świetnie wprowadza w mroczny, a nawet przerażający świat, jaki został przedstawiony w „Małych zbrodniach”. Książka oparta jest na prawdziwych wydarzeniach, które miały miejsce w Polsce w 2000 roku, a autorka naprawdę skrupulatnie przygotowała się do stworzenia tej historii.  W małej miejscowości na Mazowszu w jednym z gospodarstw zostają odkryte szczątki niemowlęcia. Podczas prowadzonych czynności, policja odnajduje kolejne dziecięce szkielety i wszystko

Nie da się ukryć, że debiutancka powieść Hani Czaban to jedna z lepiej promowanych książek na początku roku. Zrobiło się o niej naprawdę głośno na portalu Instagram, sama więc dałam się skusić zapewnieniom o niesamowitej przygodzie, jaka czeka mnie, zatracając się w historii i sięgnęłam po „Cały ten czas”. Jest 2106 rok, świat stanął w miejscu, a jedyne co jest pewne, to powtarzająca się burza. Mar znajduje kopertę, na której widzi swoje nazwisko, nie rozumie jednak pozostałych znajdujących się na niej informacji. Szybko dochodzi do wniosku, że widniejące na kopercie imiona, to imiona jej rodziców i pod wpływem chwili, postanawia wyruszyć do opuszczonego miasta z nadzieją, że ich odszuka. Na swojej drodze spotyka Artela, chłopaka zafascynowanego fizyką, który postanawia towarzyszyć jej w niebezpiecznej wyprawie. Tą dwójkę jednak łączy coś więcej, niż wspólna przygoda. „Cały ten czas” to młodzieżowe fantasy, które właśnie do młodzieży bym kierowała. Co prawda starszy czytelnik także moż