Remigiusz Mróz nie boi się różnorodności i tworzy powieści, które mają szanse zadowolić różnych czytelników. Oczywiście, są serie tego autora, które sobie cenię, ale są i takie historie, które zupełnie do mnie nie trafiły. Na szczęście przy „Innych tonacjach ciszy” bawiłam się naprawdę dobrze.
Rozpędzona półciężarówka całkowicie odmieniła życie Aspen. Dziewczyna budzi się w szpitalu, nie pamiętając wypadku, ale także nie pamiętając zupełnie nic ze swojego życia. Sprawy nie ułatwia fakt, że przy jej łóżku tkwi obcy chłopak, który nie może jej zbyt wiele pomóc w zrozumieniu sytuacji, a sam jawi się jako prawdziwa tajemnica. Dokąd doprowadzi ją ta dziwna znajomość? I czy zdoła odnaleźć dawną siebie?
Może i motyw z utratą pamięci jest dość oklepany, ale nadal bardzo lubię, kiedy pojawia się w książkach. Zawsze dodaje to pewnego dreszczyku emocji i z ciekawością, razem z główną bohaterką, odkrywamy jej dotychczasowe życie, przyzwyczajenia, ludzki, których znała. Jest to o tyle interesujące, że właściwie, jak w przypadku Aspen, nie wiadomo do końca, jakie życie prowadziła przed wypadkiem, komu powinna ufać i czy może polegać na otaczających ją osobach. Wypada to szczególnie interesująco, kiedy strzępki informacji, jakie docierają do dziewczyny, wcale nie są optymistyczne i można spodziewać się naprawdę najgorszego.
Sam zamysł z zagadką zaginionej kasety też mi się spodobał, chociaż na początku upatrywałam w nim niewiele sensu i bałam się zupełnego spłycenia tego tematu. Na szczęście im więcej poznajemy szczegółów odnośnie do tej zagadki, tym robi się ciekawiej, tym więcej pojawia się emocji i tym trudniej oderwać się od opisywanych wydarzeń.
W moim odczuciu cała warstwa relacji między Aspen a Graysonem jest też całkiem dobrze poprowadzona. Chociaż nie jestem zwolenniczką niektórych z ich zachowań i decyzji, to ich emocje i kierujące nimi konsekwencje pewnych wydarzeń są dla mnie zrozumiałe i trochę ich usprawiedliwiają. Niektórych wydarzeń między nimi łatwo było mi się domyślić, ale jestem naprawdę ciekawa, jak to wszystko rozwinie się w kolejnej części.
Jeżeli chodzi o książki Remigiusza Mroza o młodych ludziach to zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu książka „Osiedle RZNiW” i to ona jest dla mnie numerem jeden, ale nie mogę powiedzieć, że „Inne tonacje ciszył mnie zawiodły. To naprawdę dobra historia, trzymająca w napięciu, pełna emocji i niewyjaśnionych jeszcze wydarzeń, które, mam nadzieję, zostaną odkryte w drugim tomie.
Komentarze
Prześlij komentarz