Ósma szansa na miłość - Annette Christie

Muszę przyznać, że na początku miałam problem z tą książką i ostatecznie nie byłam przekonana czy zasługuje ona na 3, czy 4 gwiazdki w pięciogwiazdkowej skali aplikacji Goodreads. Ostatecznie wystawiłam jej 3 gwiazdki, inaczej krzywdząca byłaby to ocena dla innych książek, które podobały mi się dużo bardziej. „Ósma szansa na miłość” to kolejna z tych historii, które pokazują, że wystarczyłaby zwyczajna szczera rozmowa, a całego zamieszania mogłoby nie być. 

Zaczynając jednak od początku, Megan i Tom zapraszają wszystkich bliskich na wyspę San Juan, gdzie planowo ma odbyć się ich ślub. Dzień przed uroczystością jednak zdarzenia przybierają nieoczekiwany bieg i wszystko zaczyna się komplikować. Na jaw wychodzą sekrety przyszłych małżonków, które niemalże przekreślają ich dwunastoletni związek, a para niespodziewanie utyka w pętli czasu, przeżywając ten okropny dzień na nowo i bez końca. 

Kręciłam nosem na tę relację już od samego początku. Wspominałam o tym już wielokrotnie, że nic tak nie wyprowadza mnie z równowagi, jak dwójka dorosłych ludzi, która nie potrafi ze sobą szczerze porozmawiać, tylko brnie w niedomówienia i przemilczenia, które prędzej czy później muszą wybuchnąć. Oboje mają do siebie jakieś pretensje, których wyjaśnić sobie nie mogą, a kiedy czara goryczy zostaje przelana, okazuje się, że być może nie będą w stanie naprawić swojego związku. 

Los daje tej dwójce kilka dni na naprawienie małej katastrofy, która miała miejsce podczas próby weselnego przyjęcia. Im jednak więcej szans, tym mniej niedoszli małżonkowie mają sobie do powiedzenia, tym więcej dostrzegają między sobą różnic i jeszcze więcej małych sytuacji, które zabolały ich nawzajem, a teraz tylko urosły i przerodziły się w mur nie do przeskoczenia. 

Nadal nie pochwalam podobnych zachowań - o ile życie byłoby prostsze, gdyby ludzie po prostu ze sobą rozmawiali! I ten, wydawać by się mogło, drobny szczegół bardzo ważył na moim odbiorze całej książki. Mimo wszystko, im dalej płynęła historia, tym łatwiej było mi się wciągnąć i bardzo ciekawiło mnie, jak ostatecznie ta dwójka poradzi sobie z własnymi problemami, i czy ostatecznie będą w stanie wyrwać się z tej pętli czasu. 

Ostatecznie z tej książki płynie wiele nauk, wiele wartości i pokazuje, że, no właśnie, warto ze sobą rozmawiać. Trzymane w sobie urazy, nieprzepracowane krzywdy, mogą naprawdę bardzo mocno oddziaływać na dorosłe życie i zniszczyć nawet najlepszą relację, jaką budujemy od lat. Książka przedstawia, jak niszczące mogą okazać się próby podporządkowania się rodzinie, aby poczuć się docenionym, sprostać oczekiwaniom i zasłużyć na uznanie. Jak wielką krzywdę może wyrządzić zbyt wczesne dorośnięcie i w młodym wieku zastąpienie rodzeństwu rodziców. Historia pokazuje jeszcze do jakich skutków może prowadzić brak zrozumienia, empatii, sprzeciwienia się niewłaściwemu traktowaniu innej osoby. 

Można z tej książki wyciągnąć sporo lekcji, można się na niej dobrze bawić, ale można się i zdenerwować. Dlatego sami musicie sprawdzić czy jest to pozycja dla Was. Ja nie będę jej ani odradzać, ani jakoś specjalnie polecać. Nie była to zła książka, ale nie mogę też z czystym sumieniem powiedzieć, że całkowicie mi się podobała. 

Książka przeczytana w ramach współpracy z Wydawnictwem Muza