strangeerecenzuje

Już na samym początku powtórzę to, co piszę prawdopodobnie przy każdej książce tej autorki - Magdalena Majcher jest absolutną mistrzynią w swoim fachu! Jestem oczarowana jej książkami, a każda kolejna, mam wrażenie, wywołuje jeszcze więcej emocji, jeszcze bardziej odsłania kruchość ludzkiej psychiki i jeszcze dosadniej pokazuje, że każda przerażająca historia może wydarzać się właśnie obok nas. „Taka piękna śmierć” tylko to potwierdza, a historia w niej zawarta pochłania i nie odpuszcza, dopóki nie pozna się zakończenia! W mieszkaniu na jednym z katowickich osiedli zostaje odnaleziona martwa dziewiętnastolatka. Nic nie wskazuje na to, aby do jej śmierci przyczyniły się osoby trzecie, nie pojawiają się żadne oznaki, które mogłyby naprowadzić śledczych na jakiś trop. Kiedy jednak prowadzący tę sprawę Michał Góralski pojawia się w pokoju zmarłej, odnosi nieodparte wrażenie, że śmierć Pauliny jest staranie przygotowanym spektaklem. Taka piękna śmierć nie jest czymś normalnym. Aspirant rozp

Sięgając po „Pomoc domową” właściwie miałam jakieś nikłe oczekiwania, ze względu na to, że jeszcze przed premierą pojawiało się w mediach społecznościowych na jej temat wile dobrego. Niemniej, nie czytałam poprzedniej książki autorki, która ukazała się w Polsce i zrobiła niemałą furorę, więc do końca nie wiedziałam, czego się mogę po niej spodziewać. Jednak z każdą kolejną stroną coraz bardziej zatracałam się w świecie przedstawionym w „Pomocy domowej”, nie mogąc się z niego wyrwać. To była naprawdę świetna przygoda! Millie trafia do domu Winchesterów, gdzie zostaje zatrudniona jako pomoc domowa. Codziennie sprząta ich ekskluzywny dom, zajmuje się ich córką i gotuje dla wszystkich posiłki. Jej został przydzielony wręcz klaustrofobiczny pokoik na poddaszu, który nijak nie przypomina luksusów, w które opiewają pozostałe pokoje w budynku. Oprócz tego Millie musi znosić humorzastą, bardzo często zmieniającą nastroje Ninę, która potrafi prawdziwie się jej naprzykrzyć. Kobieta jednak nie nar

Jakiś czas temu absolutnie zachwyciłam się pierwszą częścią Sagi o ludziach ziemi Anny Fryczkowskiej, która zachwyciła mnie nie tylko samą historią, ale także swoim niepowtarzalnym klimatem i „wciągnięciem” czytelnika do opisywanego świata. I tym razem tego nie zabrakło - w „Czasie rumianku” Fryczkowska po raz kolejny zabiera nas do świata rodziny Jóźwiaków, niesamowicie dbając o klimat całej opowieści. Dalsze losy rodziny Jóźwiaków poznajemy, kiedy dwaj synowie Zośki i Szczepana są już niemalże dorośli i przychodzi czas na to, aby na poważnie zająć się gospodarką i rozejrzeć się za przyszłą żoną. Janek jest prawdziwym bawidamkiem, w głowie mu tylko szybkie romanse i kradzione przypadkiem całusy kolejnych dziewczyn, które lgną do niego i uwielbiają ich. Michał natomiast jest dużo bardziej wyważony i chociaż młodszy, żyje w nim poczucie odpowiedzialności i chęć do pracy. Kiedy jego brat zabawia kolejną młodą dziewczynę, Michał wstaje o świcie, aby iść z ojcem w pole. Prawdziwa sielanka

„Polowanie na czas” to już czwarty tom z serii o Colterze Saw. Nie miałam okazji poznać pierwszych części, więc przygodę zarówno z tym bohaterem, jak i piórem Jeffery'ego Deavera rozpoczęłam właśnie tą historią. Nie przeszkodziło mi to jednak w zrozumieniu i odbiorze zawartej w nowej książce tego autora.  Allison Parker i jej córka Hannah zniknęły. Przełożony kobiet zatrudnia Coltera Shawa, by je odnalazł, ze względu na to, że obawia się, że kobietom grozi niebezpieczeństwo. Szybko powód ucieczki Allison i Hannah staje się oczywisty - Jon Merritt, były mąż i ojciec, który właśnie wyszedł z więzienia, próbuje je odnaleźć. A żeby tego było mało, po piętach kobiet depcze także para płatnych zabójców. Shaw musi wyprzedzić wszystkich i rozwiązać zagadkę, w której nic nie jest tak oczywiste, jak wydaje się na początku. Miałam delikatny problem z tą książką - nie przypasował mi styl pisania autora, przez co bardzo trudno było mi się wkręcić w samą historię i kiedy zmieniała się perspektyw

Jestem przekonana, że wielu z Was słyszało nazwisko Nimsa Purja, któremu udało się dobyć 14 szczytów najwyższych gór w 6 miesięcy i 6 dni. W 2021 roku nakładem Wydawnictwa Bezdroża ukazała się obszerna biografia Nimsa, w której także opisał całe przedsięwzięcie, jakim był „Projekt Możliwe”. Niedługo potem na Netflixie można było obejrzeć film na jej podstawie. I przyznać muszę, że wtedy zachwycałam się zarówno samą osobą Nimsadaia, jak i jego niewiarygodnym dokonaniom. Dlatego widząc kolejną książkę o tym człowieku, nie mogłam sobie odpuścić. Muszę przyznać, że nieco rozczarowała mnie ta pozycja. Ale nie dlatego, że była to zła książka, tylko ze względu na to… że ja już tą historię czytałam. Podtytuł „Wiara w siebie góry przenosi” i promocja tego tytułu zasugerowała mi, że będzie to bardziej książka skłaniająca się ku poradnikowi, która będzie miała w sobie nieco inną treść. Tymczasem dostałam skróconą wersję książki „Poza możliwe”, z ledwie kilkoma stronami czegoś na wzór poradnika o

Po świetnym tomie rozpoczynającym serię z komisarzem Foksem, Maciej Kaźmierczak nie zwalnia tempa i serwuje czytelnikom kolejną trzymającą w napięciu i nie pozwalającą się od niej oderwać lekturę! W okolicy Pałacu Kultury zostaje odkryta niecodzienna rzeźba… szybko okazuje się jednak, że to zamrożone ludzkie zwłoki, które dodatkowo zostały pozbawione wnętrzności. Wkrótce potem na stacji metra zostaje znaleziona torba z ludzkimi szczątkami. Komisarz Foks rozpoczyna śledztwo, w którym nic nie będzie oczywiste, a pierwsza przerażająca „rzeźba” to nie jedyne, co wstrząśnie śledczymi. Foks, żeby rozwiązać sprawę, będzie musiał połączyć siły z prokurator Kowalczyk. „Skowyt” rozpoczyna się „z grubej rury”, a później akcja wcale nie zwalnia. Wręcz przeciwnie, każde kolejne fakty, następne odkryte zwłoki, jedynie potęgują gromadzące się napięcie i poczucie, że nic w tej sprawie nie jest oczywiste. Z mroku i duszącej wręcz aury śnieżycy, jaka opanowała stolicę, wyłaniają się obrazy naprawdę prze

„Bądź dobra dla zwierząt” to historia, która we wrześniu zupełnie mnie zaskoczyła. Właściwie nie do końca wiedziałam, czego mogę się po niej spodziewać, a tym samym dostałam niecodzienną, nieoczywistą, a jedocześnie naprawdę ciekawą opowieść o małżeństwie, o rozwodzie i, co najważniejsze, o rodzicielstwie. Przede wszystkim niecodzienna jest tutaj forma narracji i przedstawienia fabuły, która jawi się czasem kilkuzdaniowymi rozdziałami, tworzone przez swego rodzaju strumień świadomości, rzucane czasem luźno powiązane ze sobą myśli, czasem dziejące się odlegle wydarzenia. A jednocześnie wszystkie te krótkie myśli tworzą wspaniale opowiedzianą historię o rzeczach zupełnie przyziemnych, o wydarzeniach codziennych, o życiu, które mogłyby się darzyć każdemu z nas. „Bądź dobra dla zwierząt” to opowieść szczera, przedstawiająca życie takie, jakim jest - bez zbędnych ubarwień, bez koloryzowania, mówiąca wprost o rodzicielstwie, które nie zawsze bywa proste. Opowiadająca wydarzenia, które pokazu